دير نامه

خيلي وقته اينجا برات ننوشتم . انقدر لحظه هامو پر كردي كه احساس نياز به هيچ كس و هيچ

چيزي نميكنم .شدم يه آدم بي آرزو كه همه چيزم در بودنه تو معنا پيدا ميكنه .

 همه زندگيم با وجودت تغيير پيدا كرده ‘ راه رفتنم ‘ غذا خوردنم ‘ حرف زدنم ‘ فرم بدنم‘ فكر

كردنم‘ خواب ديدنام ‘ استرسام و همه چيز و همه چيز .....

 بعضي موقعها انقدر ازتو  با ديگران صحبت ميكنم كه از نگاهشون ميفهمم حوصلشون سر رفته

و تو دلشون ميگن بچه نديده !آخه نميدونن كه تو عزيز مني و داري تو دلم حسابي دلبري ميكني .

 بابايي مهربونت اولين عشق من‘ در اين چند ماهه خيلي بزرگ شده ‘ نه اينكه بچه بودا ولي يه

 جورايي شده ‘ مثل باباها . نگاهش عاشقانه و گرمتر شده ‘ مدل كاراش عوض شده . روزا دلش

 براي من و تو خيلي تنگ ميشه و زود به زود تلفن ميكنه و حالمونو ميپرسه ؛ بعضي روزا

گوشيرو روي دلم ميزارم تا باهات صحبت كنه ‘ يواشكي ميشنوم كه داره قربون صدقت ميره .

 وقتي خونه مياد و ما روميبينه يه خنده دلنشين غمگيني ميكنه كه دلم براش پر ميكشه . دوست

 داشتنهاي اين روزاش تا عمق وجودم ميره .. بنظرت خوشبختي جز اينه ؟